Nog 100 dagen. Het voelt als diep inademen voordat ik vanaf het startblok onderwater duik. Het was vooral overtuigingskracht waardoor ik meer dan een baan onderwater kon zwemmen. Thuis in bed oefende ik met het inhouden van mijn adem. Op de klok hield ik de tijd bij. Net voordat ik naar lucht hapte, begonnen mijn borst en buik altijd heftig op en neer te bewegen alsof mijn longen de laatste restjes zuurstof uit de lucht wilde halen die tot dan toe in mijn mond en keel zat. Ik denk aan konijnen die hun eigen poep eten om daar de voedingsstoffen uit te halen die bij de eerste verteringsronde niet zijn opgenomen.
Ik probeer het opnieuw, met mijn telefoon in mijn hand neem ik een grote hap lucht. Meteen herinner ik me dat dat helemaal geen zin heeft. Mijn borst doet pijn dus ik laat het grootste deel ontsnappen. De eerste veertig seconden gaan prima, vanaf 1 minuut wordt het lastig. Ik houd het 1 minuut en twintig seconden vol. Vroeger zal mijn record hoger hebben gelegen, maar dat weet ik niet meer. Ik speelde klarinet, zat op zwemles en bewoog een stuk meer.
Over honderd dagen presenteer ik mijn afstudeerwerk.
